آرامش مطلق

چشمانم را می بندم و نامش را زیر لب زمزمه می کنم.

نامش از هر آرامش بخشی، آرامش بخش تر است، اما از خشم آتشین من کاسته نمی شود!

دوباره و سه باره زمزمه کردم، این نام آرامش بخش هر نا آرامی بود، ولی انگار خشم من بیشتر از هر وقت دیگری است.

زمزمه پاسخگو نبود، بی امان و با صدایی بلند، به یک باره از ته دل فریاد زدم:

_خدا!

سر تا سر وجودم غرق آرامشی وصف ناشدنی شد، حتی اسمش هم آرامش می دهد و جان دوباره می بخشد.

پس بر او توکل کن که او بهتر از هرکس صلاح تو را میداند.

                                                                      دیانا محمدی